ΚΟΥΙΖ

Γιατί ι Κώωτσης ενέπαιξε τους εργαζομένους στο δήμο Λουτρακίου και δεν τους δίνει τα € 176, ενώ ισχυρίσθηκε ότι θα προσφύγει και στο εφετείο; Κώωτση, έσπειρες ανέμους, έχει έλθει η ώρα να θερίσεις θύελες…
(170212)




Είπαν…

«Που να δείτε που πήγαν τα ευρώ της Λουτράκι Α.Ε. όταν στην καταρρακτώδη βροχή που σημειώθηκε πριν λίγες ημέρες, στο "θόλο" το έργο των € 8.000.000 για 250 τ.μ. περίπου, η οροφή έσταζε και μάζευαν το νερό με κουβάδες.» Αν είχε στεγανοποιηθεί η οροφή, το κόστος θα ανέβαινε άλλο μισό ή ένα εκατομμύριο ευρώ; Γιατί δεν έγινε και δεν συμπεριλαμβανόταν σ’ ένα αστρονομικό κόστος και η απαιτούμενη στεγανοποίηση; Μήπως για να γίνει «οικονομία» και να προστατευθούν οι δαπάνες της Club Hotel Casino Loutraki;
(170212)




ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ...

Του Δημήτρη Καραπατά*

Όταν ορισμένα πολιτικά πρόσωπα χαρακτηρίστηκαν από πρώην συναδέλφους τους πολιτικά ιζήματα και προδότες του τόπου που προκαλούνε εμετό, ενώ παράλληλα κατηγορήθηκαν από πολιτικούς αντιπάλους για υποτέλεια σ’ επιχειρήσεις και αδυνατούν να παράσχουν αποδείξεις ως προς το αντίθετο, τότε το τελικό αποτέλεσμα είναι ανεπίδεκτο πάσης παρερμηνείας και είναι πολιτικός ευτελισμός και πολιτική της ντροπής.
Όταν τα προαναφερόμενα δεν μπορούν να αποκρουστούν με πράξεις κι ενέχουν ρόλο μαχητό ενάντια στα συμφέροντα μιας ολόκληρης κοινωνίας, τότε επί του ασφαλούς μπορούμε να μιλάμε για δράμα, πολιτικό. Ο λόγος φυσικά και πάλι για τους θιασώτες πολιτικούς που θυμίζουν κωμειδύλλιο, για τους υπονομευτές της δικαιοσύνης και σφετεριστές της εμπιστοσύνης των πολιτών Χαράλαμπο Γεωργίου και Γεώργιο Ρουμελιώτη.
Τους πολιτικούς, που με τις αμφίσημες τοποθετήσεις τους θυμίζουν θρασύτατους δελφίνους, νοσταλγούς των Μανιαδάκη και Μεταξά, που μετά μανίας προσπαθούν να πετάξουν την δομή της ελεύθερης έκφρασης των πολιτών στην γκιλοτίνα για να την πολτοποιήσουν. Που σμπαραλιάζουν τον οποιοδήποτε δημοσιογραφικό μετασχηματισμό που αδυνατούν να χειραγωγήσουν, για να εξασφαλίσουν το ακαταδίωκτο, ως επίδοξοι εκμαυλιστές του μιντιακού συστήματος.
Η παρουσία τους στην πολιτική σκηνή του τόπου και ο ομιχλώδης ρόλος τους που αποκάλυψε πρόσφατα ο γράφων, εδραιώνουν την πεποίθηση ότι αποτελούν «προανεύρυσμα» δυσάρεστων πολιτικών εξελίξεων χωρίς στοιχεία ανακούφισης για τους πολίτες.
Ένα πολιτικό δίδυμο που δεν αναβλύζει πολιτική ποιότητα και είναι κατ εικόνα και ομοίωση με τους ερασιτέχνες -ως προς το γράψιμο δημοσιογράφους- που εισπράττουν συνδρομές για να βγάλουν τα προσωπικά και υπαρξιακά τους αδιέξοδα σε εφημερίδες χωρίς διαφημίσεις, με προφανή στόχο και σκοπό να καταστρέψουν τη δομή της σκέψης των πολιτών. Αναποτελεσματικά πρόσωπα, δίκην «δημοσιογράφων» που το 2006 έγλειφαν τον Παύλου κι έβριζαν τον Γκιώνη, με αποτέλεσμα να εκλεγεί ο Γκιώνης δήμαρχος. Ενώ το 2010 έκαναν αυτοκριτική στη «δημοσιογραφική» τους υπόσταση και κυκλοφόρησαν πρωτοσέλιδα παραμονές εκλογών με τίτλο: «Οι διαφωτιστές της πλάκας θα ξανακάνουν δήμαρχο τον Γκιώνη» κερδίζοντας επάξια τον τίτλο των πιο «πετυχημένων δημοσιογράφων», αφού όποιον υποστηρίζουν τον καίνε πολιτικά.
Κατά το παρελθόν μεμψιμοιρούσαν γιατί η φυλλάδα που έγραφαν έκανε νηστεία από το καζίνο. Τώρα, προφανώς, έπαυσε η νηστεία τους γιατί δεν ξαναδιαμαρτυρήθηκαν.
Πλέον, με στόμφο από τις εκπομπές τους, προβάλουν το επιχείρημα πώς δεν θέλουν να κλείσει το καζίνο για να μην χάσει το σπίτι τους την οικονομική τους αξία, ενώ για την πόλη που έκλεισαν δεκάδες επιχειρήσεις δεν λένε κουβέντα…
Σε ανταπόδοση για τα καλά τους λόγια, χαρακτηρίζονται από το διευθυντή Επικοινωνίας και Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης της Club Hotel Casino Loutraki Γιάννη Βραχάτη, «μαχόμενοι δημοσιογράφοι». «Μαχόμενοι και πετυχημένοι δημοσιογράφοι» που ο καμβάς των δικαστικών τους εμπλοκών είναι ακατάπαυστος, εξ αιτίας των ψευδέστατων και συκοφαντικών τους δημοσιευμάτων.
Δεν είναι καν Λουτρακιώτες κι ενδύονται το μανδύα του Λουτρακιώτη που τους έδωσαν κάποιοι ομογάλακτοι του Γιώργου Ρουμελιώτη, για να εξυπηρετούν τα σκοτεινά τους σχέδια;
Παριστάνουν τους παντογνώστες και γίνονται η συνισταμένη όλων των γνώσεων. Πολιτικοί αναλυτές και σχολιαστές, αθλητικογράφοι, εκκλησιαστικοί αναλυτές, αλλά ακόμη και συγκοινωνιολόγοι και πάει λέγοντας. Όλα τα παραπάνω, πασπαλισμένα με υψηλές δόσεις λαϊκισμού και θράσους, ποντάρουν στο κουρνιαχτό των πολιτών και ενδεχομένως και στον αναχωρητισμός τους από την πολιτική σκηνή του τόπου για να μην υπάρχει αντίσταση για τα καταχθόνια σχέδια τους.
Τέτοιες πρακτικές «δημοσιογραφικές και πολιτικές» σε όλες τις διαστρωματώσεις τους και στην ολότητα τους, πρέπει να είναι δυνητικά απορρίψιμες από τους πολίτες και να καταδικάζονται οριστικά στη λήθη της ιστορίας.
Αφού ειδικά για τον Γιώργο Ρουμελιώτη πρωτοστατούν τα ιδεολογικά περιτρίμματα του ίδιου με αυτόν πολιτικού φυράματος. Ο ψευδεπίγραφος δημοκράτης Γιώργος Ρουμελιώτης και οι ομογάλακτοι του, έχουν ατροφικό το κριτήριο της αποφασιστικότητας, σέρνονται ασθμαίνοντας και βρίσκονται σε ωκεάνια παράλυση και αποχαύνωση όταν διακυβεύεται το συμφέρον των πολιτών.
Τα ξεκούδουνα επιχειρήματα και οι κατασκευασμένοι μύθοι που είχαν στήσει για να δημιουργήσουν φράξιες στα συμφέροντα του τόπου παραπέμπουν σε λογικές να βαθύνει κι άλλο η ανισομετρία ανάμεσα στους ισχυρούς και τους πολίτες, ενώ αυτά τα φαινόμενα έχουν προ πολλού συνθλιβεί από την αλήθεια. Άλλοτε με καινοφανείς όρους του συρμού και άλλοτε με μειλίχιο ύφος, μελίρρυτου ειδήμονα προάγουν την ανόητη ευελφάλεια και τον αστείο βερμπαλισμό. Δεν δίνουν πειστικές απαντήσεις, απέχουν παρασάγγας από το φυσικό τους ρόλο και κομίζουν γλαύκας στους πολίτες για το θεαθήναι.
Εκφάνσεις του μπάχαλου, της κατεδάφισης, του σκορποχωρίου, των φερόμενων κρυφοσυντεχνιακών συνεννοήσεων, της κακόηχης επικίνδυνης προπαγάνδας, της υπονόμευσης των δημοκρατικών διαδικασιών, που εγκλωβισμένη στην αντιφατικότητα των ανακοινώσεων της προάγουν καιροσκοπισμό με τάσεις αμοραλισμού. Προσδοκώντας οφέλη πολιτικά ή και άλλα, αφού ενδεχομένως ρευστοποιούν τον ρόλο τους. Εκτός από λαοπλάνους η ιστορία ελλοχεύει να τους χαρακτηρίσει στυγνούς δημοκόπους, πατριδοκάπηλους, ξεκούδουνους «πολιτικούς και δημοσιογράφους», που πατριδοκοπούν κι επιδιώκουν τη δόλια μετατροπή των πολιτών σε πληβείους, φαλκιδεύοντας τα συμφέροντα του τόπου και κρατώντας τον εγκλωβισμένο στον αναχρονισμό και την υστέρηση.

* Ο Δημήτρης Καραπατάς, είναι επιχειρηματίας.
(170212)




Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΓΙΑΝΝΗ ΒΡΑΧΑΤΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ ΤΗΣ CLUB
HOTEL CASINO LOUTRAKI ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ ΤΟΥ

Την άποψη της Club Hotel Casino Loutraki σε σχέση με την ανάρτηση του loutraki-press της Δευτέρας 13/2/2012 και τίτλο «Τι πρέπει να διεκδικήσει ο δήμος Λουτρακίου με βάσει το καταστατικό της Club Hotel Casino Loutraki», διατύπωσε σε χθεσινή επικοινωνία του, ο διευθυντής Επικοινωνίας και Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης Γιάννης Βραχάτης.
Η αναφορά του loutraki-press αφορούσε στην απουσία σχολής γκρουπιέρηδων, καθώς επίσης και την εντοπιότητα στη σύνθεση του προσωπικού στη μεταβολή του καθεστώτος εργασίας των περίπου τριάντα συμβασιούχων που έγιναν αορίστου χρόνου part time.
Ο Γιάννης Βραχάτης ισχυρίσθηκε ότι η σχολή λειτουργεί από το 1996, έχει εκπαιδεύσει όλους τους Έλληνες γκρουπιέρηδες, πλην αυτών που προέρχονται από το παλαιό καζίνο Πάρνηθας, ενώ αυτή την περίοδο δεν λειτουργεί, δεδομένου ότι δεν υπάρχει ζήτηση στην αγορά και κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει λόγω των υπαρχόντων οικονομικών συνθηκών, προς τα πού τείνει η αγορά. Πρόκειται για μία ορθή και λελογισμένη πολιτική.
Όσον αφορά τη σύνθεση του προσωπικού, ο Γιάννης Βραχάτης παραθέτοντας τα στοιχεία της εταιρείας ισχυρίσθηκε ότι το 40,5% είναι μόνιμοι κάτοικοι Λουτρακίου και Αγ. Θεοδώρων, το 55 - 57% κάτοικοι του νομού Κορινθίας και το υπόλοιπο 2,1% Έλληνες πολίτες.
Ας τα πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από τη σύνθεση του προσωπικού, προκειμένου να μην παίζει κανείς με τις λέξεις και να αποτυπώνεται η πραγματικότητα.
Το ζητούμενο δεν είναι βάσει του καταστατικού αν πρόκειται για μόνιμους κατοίκους, αλλά αν πρόκειται για δημότες, γηγενείς Λουτρακιώτες.
Επομένως, μ’ αυτόν τον προσανατολισμό μάλλον το 4% θα πρέπει να ισχύει; Εδώ θα πρέπει να δώσει την απάντησή του ο Γιάννης Βραχάτης.
Το κριτήριο λοιπόν, δεν είναι αν είναι κάτοικοι του ευρύτερου δήμου Λουτρακίου, αλλά δημότες Λουτρακίου. Μ’ αυτό το κριτήριο επ’ ευκαιρία θα πρέπει να εξετάσει κανείς και τη σημερινή σύνθεση διάρθρωσης του προσωπικού σ’ όλες τις βαθμίδες της ιεραρχίας.
Το πρώτο κατά σειρά, όσον αφορά τη σχολή γκρουπιέρηδων, οι εργαζόμενοι ως και οι μόνοι αρμόδιοι, κάνουν λόγο για επίσημη αναγνωρισμένη από το κράτος σχολή, η οποία παράλληλα θα παράσχει στους επαγγελματίες διαρκή επιμόρφωση, ενώ με την ύπαρξή της θα επιτυγχανόταν να κατοχυρωθεί το επάγγελμα του γκρουπιέρη, να διαθέτουν ένα ανάλογο πτυχίο και να μην εμφανίζονται στον ασφαλιστικό τους φορέα το ΙΚΑ, άλλοι -στην πλειοψηφία- ως πλασιέ στοιχημάτων (ρίχνουν παπά στην Ομόνοια;) κι άλλοι ως πράκτορες στοιχημάτων, δεδομένου ότι καμία από τις δύο προαναφερόμενες ιδιότητες δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
(170212)