ΚΡΙΣΗ… ΧΕΙΡΙΣΜΩΝ!

Του Μιχάλη Πούλου*

Η Ελληνική κοινωνία ζει αυτή την περίοδο στο ρυθμό της κρίσης. Μια κρίση που για άλλους έχει την μορφή της αγωνίας για επιβίωση, για άλλους τη μορφή της ανεργίας και για άλλους την αγωνία της μείωσης των κερδών τους. Το αποτέλεσμα σε όλους τους εμπλεκόμενους είναι η ένταση και ο σχετικός πανικός. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο πανικός ανατροφοδοτεί τα συμπτώματα της κρίσης με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να δούμε τις οφθαλμοφανείς λύσεις.
Όλοι οι ειδικοί συμφωνούν ότι τα δύο επόμενα χρόνια θα είναι ιδιαίτερα δύσκολα με τις συνέπειες να βαρύνουν το κάθε νοικοκυριό. Όπως σε κάθε σπίτι έτσι σε κάθε μικρό η μεγάλο κοινωνικό σύνολο επιβάλλεται η σύμπνοια και η συμπαράσταση, διαφορετικά θα οδηγηθούμε σε φαινόμενα ζούγκλας. Σε μια οικογένεια που η ανεργία μειώνει το εισόδημα της τα μέλη ενώνονται δεν αλληλοκατηγορούνται.
Στην πόλη μας η κρίση δυστυχώς δεν έκανε εξαίρεση στην επιχείρηση του καζίνο. Αυτή η ιδιαίτερα σημαντική εταιρεία έρχεται ακόμη και αυτή αντιμέτωπη με την μείωση τζίρου, τη μείωση εργασιών, τη μείωση κερδών και ότι όλα αυτά συνεπάγονται. Καλείται ως οργανισμός να διαχειριστεί μια κατάσταση που είναι εντελώς καινούργια, αφού επί δεκαπέντε χρόνια τα οικονομικά της αποτελέσματα ήταν πολύ επιτυχή.
Αυτή την επιτυχημένη οικονομική πορεία επωφελήθηκε και ο δήμος κι άλλοτε με γρήγορους, άλλοτε με αργούς ρυθμούς εκτελούσε προγράμματα βελτίωσης και κοινωνικής πολιτικής.
Αυτή την επιτυχημένη οικονομική πορεία επωφελήθηκαν και οι εργαζόμενοι της περιοχής και δημιούργησαν οικογένειες, υποχρεώσεις, τη ζωή τους την ίδια με κέντρο την εργασία τους στο καζίνο.
Θα περίμενε κάθε καλόπιστος πολίτης ότι όλοι οι παράγοντες (διοίκηση καζίνο - εργαζόμενοι - δήμος) που συνθέτουν αυτό το ευαίσθητο σύνολο θα συμμετείχαν σε έναν διάλογο που σκοπό του θα είχε τη δημιουργία και κατάθεση προτάσεων για ελαχιστοποίηση των συνεπειών της κρίσης, ακόμη και ανάληψη εκείνου του μέρους της ευθύνης που ανήκει στον καθένα και τέλος παραγωγή λύσεων. Με λίγα λόγια θα περίμενε κανείς αυτό που κάθε απλή οικογένεια κάνει. Δηλαδή κοινή προσπάθεια.
Βέβαια, για να υπάρξει μια τέτοια συμπαράταξη θα πρέπει να υπάρχει κλίμα εμπιστοσύνης και ειλικρινείας μεταξύ των ενδιαφερομένων που έχει χτιστεί από τις εποχές των «παχέων αγελάδων».
Αντί αυτών των απλών και αναγκαίων κινήσεων, γίναμε μάρτυρες διαφωνιών που δυστυχώς παίρνουν την μορφή κινητοποιήσεων εκ μέρους των εργαζομένων και πλήττουν έντονα την λειτουργία της εταιρείας.
Δεν νομίζω ότι ο τύπος είναι η πιο ενδεδειγμένη αρένα για να αναμετρηθούν αυτοί που θα έπρεπε να βρίσκονται συνοδοιπόροι.
Δεν νομίζω ότι η κοινή γνώμη και ο δήμος αρέσκονται να γίνονται μάρτυρες αντιπαλότητας μεταξύ μερών που δεν μπορούν να συνεννοηθούν.
Όπως σε κάθε μάχη όλες οι πλευρές μετρούν θύματα, έτσι θα συμβεί και τώρα. Δυστυχώς, η πόλη δεν έχει το περιθώριο για νέα θύματα. Ο δήμος δεν μπορεί να υποστεί πρόσθετες συνέπειες μετά από αυτές της κακής τετραετίας που πέρασε. Θα πρότεινα στα αντιμαχόμενα μέρη να αντιμετωπίσουν τη νέα πραγματικότητα με διάθεση ευρέσεως λύσης, χωρίς εγωισμούς και προκαταλήψεις.
Η κύρια ευθύνη βαρύνει:
- εκείνους που αμείβονται για να διατηρούν τις γέφυρες του διαλόγου ανοιχτές,
- εκείνους που η επαγγελματική τους επιτυχία είναι να πείθουν τους εργαζόμενους για τις καθαρές τους προθέσεις,
- εκείνους που δεν προτάσσουν την προσωπική τους επικράτηση.
Η ζωή έχει δείξει ότι οι «βεντέτες» και οι προσωπικές έριδες καλύπτουν συνήθως ανικανότητες και κόμπλεξ, που όμως στην περίπτωση του καζίνο και κάθε επιχείρησης δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν.
Ο δήμος, η πόλη του Λουτρακίου, η ευρύτερη περιοχή με αγωνία αντιμετωπίζουν τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων κι ελπίζουν ότι η λύση θα βρεθεί άμεσα.
Δεν επιτρέπεται να υποστούν συνέπειες ατυχών χειρισμών ανθρώπων που στερούνται ρεαλισμού και «καθαρής σκέψης».
Οι ημέρες που ζούμε δεν αφήνουν τέτοια περιθώρια σε κανέναν κι όλοι γνωρίζουν ότι το σημερινό ενδιαφέρον και η αγωνία είναι εύκολο να μετατραπούν σε αγανάκτηση κατά αυτού που θεωρείται ο «δυνατός», αυτού που επί χρόνια διεκδικεί το μονοπώλιο στις αποφάσεις και που δεν είναι κανένας άλλος παρά η διοίκηση της επιχείρησης.

* Ο Μιχάλης Πούλος, είναι οικονομολόγος.
(111210)
Return top