ΑΦΟΡΜΗΣ ΔΟΘΕΙΣΗΣ…

Του Μιχάλη Πούλου*

Κατ’ επανάληψη έχω διατυπώσει σε κάθε τόνο τις απόψεις μου για τα τεκταινόμενα στο δήμο Λουτρακίου.
Πήρα το θάρρος, να εκφράζω την άποψή μου δημόσια κι επώνυμα, ώστε να είναι ανοιχτή στην κριτική διάθεση του κάθε πολίτη.
Πήρα το θάρρος, να είμαι ενεργός, όχι γιατί στο Λουτράκι απουσιάζει η ενεργητικότητα, αλλά γιατί προσωπικά θεωρώ ότι η μεγαλύτερη ζύμωση και κατάθεση απόψεων ενισχύει την ορθότητα των αποφάσεων.
Πήρα το θάρρος, να είμαι ενεργός πολίτης γιατί μόνο σαν τέτοια αντιλαμβάνομαι την έννοια του πολίτη.
Δεν είμαι δημότης του δήμου που ζω εγώ και η οικογένειά μου γιατί ο Γιώργος Γκιώνης μου αρνήθηκε αυτό το δικαίωμα χρησιμοποιώντας μικρόψυχα επιχειρήματα. Δεν πειράζει … χαλάλι του.
Έχω ξαναγράψει, ότι αφορμή για την οριστική μου εγκατάσταση στη πόλη αποτέλεσε η πρόταση συνεργασίας που το 2004 μου έκανε η επιχείρηση της Club Hotel Casino loutraki. Εκτιμώντας τα πλέον των 20 ιδιαίτερα επιτυχημένων ετών εργασίας μου στις μεγαλύτερες επιχειρήσεις της Ελλάδος, μου ζήτησε (δεν ζήτησα εγώ) να εργαστώ για λογαριασμό της. Όπως κάθε σχέση, έτσι κι αυτή, μετά από δύο γόνιμα χρόνια έφτασε στο τέλος της, ακριβώς, όπως κι άλλες τουλάχιστον 15 εργασιακές σχέσεις άλλων επώνυμων και ιδιαίτερα επιτυχημένων στελεχών, που όλοι μας επιστρέψαμε και πάλι σε μεγαλύτερες και εξ’ ίσου ονομαστές επιχειρήσεις. Δεν νομίζω ότι αφορά κανέναν, αν τελικά την ευθύνη για όλες αυτές τις 15 κακές εργασιακές σχέσεις την έχουμε οι εργαζόμενοι - στελέχη ή κάποιοι που βρήκαν στην εν λόγω επιχείρηση μια ανέλπιστη τύχη στη φτωχή τους καριέρα και φοβούνται μην χάσουν αυτά τα βασιλικά τους προνόμια.
Σε κάθε περίπτωση, για λόγους σεβασμού προς την επιχείρηση, αυτό όλο το θέμα δεν μπορεί να είναι αντικείμενο δημόσιου διαλόγου.
Μόνο κακόπιστοι και εμπαθείς άνθρωποι θα προσπαθήσουν να μεταφέρουν το πεδίο του διαλόγου από τα δημοτικά στο προσωπικό επαγγελματικό επίπεδο.
Μόνο άνθρωποι που βλέπουν την πραγματικότητα μέσα από τα «γυαλιά» της δικής τους μιζέριας και των δικών τους κοινωνικών και προσωπικών αποτυχιών, μπορούν να νοιώθουν καλά, μετατρέποντας την αντιπαράθεση απόψεων σε προσωπικούς πολέμους.
Όμως, όπως σε κάθε πόλη - δήμο - γειτονιά έτσι και στο Λουτράκι υπάρχει …«ο τρελός του χωριού».
Αυτό που επιβάλλεται να είναι θέμα δημόσιου διαλόγου είναι οι πολιτικές απόψεις και οι θέσεις.
Από το 2006 και μετά οι προσωπικές μου θέσεις και απόψεις περιστρέφονται γύρω από ένα σταθερό άξονα, αυτόν που πάντα κατά τη γνώμη μου, αποτρέπει την υποβάθμιση του δήμου και τη μετατροπή του σε «περιφερειακή Αθήνα». Με αυτόν τον άξονα συντάχθηκα με τον πρώην δήμαρχο Γιώργο Γκιώνη, πιστεύοντας ότι οι υποσχέσεις του για διαφάνεια - ισότητα - ισονομία - αξιοπρέπεια θα βρουν εφαρμογή.
Η τετραετία του απέδειξε ότι αυτές οι έννοιες του είναι παντελώς άγνωστες.
Αντί διαφάνειας, επικράτησε ο σκοταδισμός.
Αντί ισότητας, επικράτησε η ευνοιοκρατία.
Αντί ισονομίας, επικράτησε ο πολιτικός τσαμπουκάς.
Αντί αξιοπρέπειας η πλήρης και άνευ όρων υποταγή σε συμφέροντα.
Δεν άλλαξα λοιπόν εγώ απόψεις, ο Γιώργος Γκιώνης, άλλαξε και μάλιστα κατά 180 μοίρες.
Έμεινα σταθερός στις δεσμεύσεις μου και με βάση αυτές και μόνο αυτές, συνέχιζα να προσφέρω ανιδιοτελώς τη βοήθειά μου όπου χρειάστηκε.
Όταν, όμως, πλέον οι πράξεις του Γιώργου Γκιώνη μίλαγαν από μόνες τους, ξεκίνησα να κριτικάρω τις ενέργειές του και τις απόψεις του με αιχμηρότατο τρόπο.
Αιχμηρό, γιατί έτσι αρμόζει σ’ εκείνους που με πλήρη συνείδηση λένε ψέματα και εξαπατούν πολιτικά τους δημότες. Ακριβώς, όπως ταιριάζει σε όσους επιλεκτικά ξεχνάνε τις δεσμεύσεις τους από τα μπαλκόνια των προεκλογικών ομιλιών.
Αιχμηρό, γιατί έτσι οφείλει να κάνει κάθε πολίτης που τον κοροϊδεύουν καταπρόσωπο.
Ίσως, οι ίδιοι ή κάποιοι βιαστούν να πουν ότι όλα αυτά είναι απλά η προσωπική μου άποψη και δεν έχει καμία αξία. Το ξέρουν όλοι ότι δεν είναι μόνο η άποψή μου, αλλά έτσι είναι η αλήθεια, απόδειξη γι’ αυτή την αλλαγή του Γιώργου Γκιώνη προς το χειρότερο, αποτελεί η αποχώρηση και η διατύπωση βαρύτατων κατηγοριών σε βάρος του από παλαιά κι έμπιστα στελέχη του, όπως η Σούζυ Παπακωνσταντίνου, ο Γιώργος Μάρκελλος, ο Γιάννης Γιαννούλης, ο Γιώργος Κοντός, ο Περικλής Θηβαίος, ο Λάμπρος Παπαθεοδώρου και βεβαίως ο ίδιος ο αδέκαστος, ο αυθεντικός κριτής, ο λαός του δήμου.
Βέβαια, υπάρχουν κάποιοι που μέσα στην δίνη της προσωπικής τους εμπάθειας και μέσα στην απώλεια αναμενόμενων πλεονεκτημάτων της εκλογής τους, συνεχίζουν να κατηγορούν άλλους για την αποτυχία Γκιώνη. Οι καημένοι δεν καταλαβαίνουν ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός. Απλά, οι ίδιοι… στραβά αρμενίζουν! Ας τους αφήσουμε στη γαλήνη της πολιτικά θανατικής τους καταδίκης.
Σ’ ότι αφορά τη διατύπωση απόψεών μου σχετικά με τον νέο δήμαρχο Κώστα Λογοθέτη, έχω να δηλώσω ότι δεν διεκδικώ απολύτως τίποτα για μένα ή για πρόσωπα της οικογένειάς μου, όπως δεν το έκανα ποτέ.
Δεν απειλώ κανέναν και ποτέ, γιατί είναι έξω από τις αξίες μου.
Δεν εκβιάζω κανέναν γιατί πάντα στη ζωή μου έμαθα να διεκδικώ αυτό που απλά δικαιούμαι και τίποτα παραπάνω.
Δεν αποζητώ οικονομική στήριξη σε έντυπό μου, γιατί δεν εκδίδω κανένα.
Τέλος, ακριβώς επειδή δεν συμβαίνουν όλα τα πιο πάνω, άφοβα και ενυπόγραφα θα συνεχίσω να λέω πάντα την άποψή μου όσο ευχάριστη η δυσάρεστη και αν είναι.
Δεν αποτελεί προνόμιο των από γεννήσεως δημοτών η ευχέρεια να έχουν άποψη και να την λένε, είναι δημοκρατικά κατοχυρωμένο δικαίωμα για κάθε πολίτη, για κάθε κάτοικο.
Είμαι βέβαιος, ότι οι ίδιοι αμειβόμενοι κύκλοι που ενδεχόμενα θίγονται από αυτές τις απόψεις, θα προσπαθήσουν και πάλι, όπως στο παρελθόν, να αποτρέψουν την ανάπτυξη του διαλόγου, χρησιμοποιώντας τα φτωχά τους μέσα. Δεν πειράζει. Έμαθα στη ζωή μου να συγχωρώ τα μικρά παιδιά, τους ανήμπορους και τους ηλικιωμένους.
Πιθανόν η ζωή να μην ήταν δίκαιη μαζί τους, πιθανόν να μην είχαν τις επιτυχίες που ονειρεύονταν, πιθανόν να μην μπορούν να αντισταθούν στον πειρασμό της εξαγοράς της συνείδησής τους, πιθανόν ...οτιδήποτε. Ας είναι πάντα καλά.
Δεν κρατώ καμία προσωπική κακία, αλλά και δεν πρόκειται να ασχοληθώ με επιχειρήματα που προσβάλουν κάθε έννοια δημόσιου διαλόγου και δημοκρατικής αντιπαράθεσης.

* Ο Μιχάλης Πούλος, είναι οικονομολόγος.
(051210)
Return top